Lewe prawo (208)

POSZLAKI JAK DOWODY

   Aby skazać kogoś za zabójstwo, trzeba mieć niepodważalne dowody popełnienia przez niego zbrodni. Truizm? Nie dla funkcjonariuszy tzw. wymiaru sprawiedliwości w III RP. Im wystarczają poszlaki.

   Dorota Kaźmierska została skazana przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy na 25 lat więzienia. Za rzekome zabicie męża z jego pistoletu. Ona twierdzi, że tego nie zrobiła. Do śmiertelnego strzału przyznała się natomiast, w obecności wezwanych pracowników pogotowia ratunkowego, jej nieletnia córka Patrycja.

   W tle tej tragedii w inteligenckiej, zamożnej rodzinie była psychiczna i fizyczna przemoc męża wobec żony. On często katował ją na oczach dzieci, po pijanemu i na trzeźwo. Potem przepraszał i zapewniał, że już nigdy więcej. Po czym upokarzał i bił znowu.

   Na pistolecie, który wcześniej jego właściciel niejednokrotnie przystawiał torturowanej kobiecie do skroni, nie znaleziono żadnych odcisków palców. Podstawę 25-letniego wyroku stanowiło domniemanie, że skoro zastrzelony znęcał się nad swoją żoną - to tylko ona mogła być sprawczynią mordu.

   Badający Kaźmierską psycholodzy uznali ją za osobę o wysokim ilorazie inteligencji, w naturze której nie leży zabijanie. Tymczasem sąd umniejszał znaczenie wszystkiego, co mogłoby wpływać na jej korzyść.

   Maciej Lisowski i Monika Kryk z monitorującej tę sprawę Fundacji "Lex Nostra" zapytali Kaźmierską, co radziłaby kobietom - ofiarom mężowskiej przemocy. Odpowiedziała tak: "Żeby się spakowały, uciekały jak najdalej od sprawcy i nigdy nie mówiły nikomu, gdzie są, bo to jest chyba jedyne wyjście".

   Obecnie skazana przebywa w więzieniu w Grudziądzu, gdzie zapracowała na bardzo pozytywną opinię. Po kilku latach odbywania kary, stara się przy pomocy kancelarii "Lex Nostra" o wznowienie postępowania.

 

www.adam-klykow.blog.onet.pl

 

pro1@onet.eu